Hoera, Robert naar de A (?)

Als ik al iets schrijf dan is het toch meestal met mezelf in de hoofdrol of minstens in een bepalende bijrol. Het is hier dus niet anders.
Ik heb het nagekeken, 2007/2008 moet het geweest zijn dat de sterksten van onze club (toen nog het Es’80 deel van EsPion) met mij rekening dienden te houden. Alweer bijna 10 jaar terug in de tijd.
Daarom nu even ter herinnering: ik ben na al die jaren nu weer gepromoveerd naar de allerhoogste klasse!!
En ze zullen het weten!
Die promotie waar ik zo vaak net naast heb gegrepen, waar ik ook niet meer in geloofde, en waardoor ik ook steeds meer heil zag in één grote groep. Dan was ik ook van die repeterende teleurstelling af.  Maar daar denk ik nu weer heel anders over: een zegen die 2 groepen. Vooralsnog.

Nee, ik ben geen kampioen geworden in de B-groep zelfs niet een goede tweede. Het is slechts de derde plaats die dit jaar recht geeft op de promotie die mij ten deel valt. Dat was voorheen toch anders?! Toen promoveerden er slechts twee…. niet over zeuren.
Henk en Frans zijn terecht boven mij geëindigd. Beide spelers die niet altijd doen vermoeden dat ze het spel werkelijk redelijk beheersen, lieten dit jaar bijna iedereen een nul noteren. En dus (bijna) elke speelavond er voor zijn gaan zitten!
Op het moment van schrijven is er op de website nog geen bevestiging van de einduitslag te lezen, dus als Harrie in z’n haast om op tijd op Tata Steel te komen zijn computer met deze enorm belangrijke eindstanden uit z’n fietstas laat stuiteren dan kunnen er nog gekke dingen gebeuren.
Maar, de felicitaties heb ik al wel mogen ontvangen. 
Zoals wel vaker werd de promotie bepaald in de laatste ronde. Spannender kan het niet.
Tot dan toe waren de resultaten:

1. Henk 11,5
2. Frans   10,5
3. Robert 10
4. Alfred   9,5
5. Geert 9
6. o.a. Jan, Mick en Raymond met ieder 8,5

Henk was zo sportief om ook deze laatste ronde mee te spelen en werd gekoppeld aan Alfred. Frans speelde tegen Raymond. Geert tegen Mick, en ik tegen Jan.

Alfred zou bij winst mij kunnen passeren, misschien zelfs 2e kunnen worden. Dan zou ik het 10-jarig B jubileum kunnen gaan vieren. Geert zou bij winst wellicht mij ook nog  de promotieplaats kunnen afsnoepen. Zelfde verhaal.
Eén situatie sprak zo enorm in mijn voordeel dat ik er al stilletjes van genoot: Henk had zo een uitstekende score dat ik er van uit mocht gaan dat Alfred, hoewel ik hem altijd-behalve nu- alles gun, geen grote kans, zeg maar geen enkele kans, zou maken tegen hem. Toch? Toen rond tien uur aan hun tafel stond en ik Henk via een vorkje een kwaliteit zag winnen liep ik tevreden terug naar mijn tafel.

Het pakte allemaal anders uit.
Geert won en kon rustig afwachten.
Toen ik in mijn partij tegen Jan na vaak gemeend te hebben beter te staan, langzaam aan begon in te zien dat het allemaal wel wat tegenviel werd een remise als meer een realiteit. Zeker toen we dames en torens en paarden over en weer ruilden.  Tenslotte had Jan op het toernooi in Wijk aan Zee een score van 5,5 uit 6 opgebouwd en was dus in goede doen dus ontevreden mocht ik niet zijn.
Met voor beide nog een ruim kwartier bedenktijd bood Jan begrijpelijk remise aan, hij zwaaide zo wat met z’n armen. “Tsja, ik bied remise aan, staat gelijk”.  Allebei een toren, 6 pionnen over beide zijden verdeeld, ja, dat leek ook mij het enige juiste.

Nog maar aan een enkel bord werd gestreden. En de tafel bij Alfred was leeg, opgeruimd.
“Wie weet wat Alfred heeft gedaan” vroeg ik aan wat kijkers rondom ons. Ruut was rap: “gewonnen”. “Gewonnen??” dat moest geverifieerd !! “Alfred, waar is Alfred, Harrie waar is Harrie?” riep ik nerveus. Dat kon toch niet waar zijn!
Alfred had z’n neus natuurlijk gedrukt en zat van een afstandje te genieten van mijn lijdensweg. Gelukkig daar is Harrie. “Harrie! hoe zit het???”. Harrie spreidde z’n armen op zijn kenmerkende wijze. “Alleen winst kan je nu nog helpen…”.
WINST!!?? Nee toch, weer in de laatste ronde sneuvelen. Ik zag het al voor me. Jan zei het nog maar eens “echt remise”.
Maar toen ook hij begreep dat alleen winst mij nu nog kon helpen om te promoveren raadde hij me aan door te spelen. Ik hoop niet vaak meer in een dergelijke situatie verzeild te raken. Pijnlijk kraakt het in je hoofd: één fout en het is over. Maar wat is een fout. En niet minder belangrijk: wat is een goede zet. Gelukkig kan het ook je tegenstander zijn die niet de beste zetten doet en je naar de overwinning toe leidt. Is dat wat Jan bedoelde met “speel maar door”? Hij was immers ook moe van Tata en misschien wilde hij me ook een plezier doen. Hij gaf op in een slechte stand.
Arme Alfred, wint van Henk en dan toch ben ik hem  voor, met een half puntje. En de aardigheid is -van mijn kant uit bekeken- dat dat nou precies het halve puntje was waar ik in onze onderlinge partij Alfred op eeuwig schaak wist te houden. Weliswaar door een kleine onnauwkeurigheid van hem. Nu speelt hij weer in dezelfde groep als Frank, die is uit de A-groep gezakt. Kunnen ze weer samen in één auto.
Felicitaties aan Henk die in onze groep eerste is geworden en aan de andere Henk die de A-groep gewonnen heeft.
Dank aan een ieder, ze weten het zelf, die mij mede hebben geholpen aan deze plezierige promotie. Daarbij doel ik ook op Harrie. En nee, de SGA hoeft nu geen onderzoek te doen.