Woensdagavond was er in het Pfarrzentrum een snelschaaktoernooi. Jonge kinderen verpletterden er oude mannen. Vreugdeloos, maar hun techniek was een genot om aan te zien. Wij waren daar als toeschouwer aanwezig, maar eigenlijk gold dat ook voor veel deelnemende ouderen.
De ELO-curves van de spelers in de seniorencup zijn alleen bemoedigend als je ze op zijn kop houdt. Het is geloof ik niet zo dat wij in rap tempo slechter worden, maar de kracht van de aanstormende jeugd is overweldigend. We hebben aan het eind van de avond de organisatie deemoedig aangeboden om te helpen bloedspetters van de muur te verwijderen.
Ja, we kennen onze plek. Daarom hebben we schijterig voor de senioren-cup gekozen. Want onze hoogtestage in Bodenmais is toch voornamelijk bedoeld om ratingpunten te sprokkelen. Tot nu toe is de balans positief, Roland heeft zelfs een reële mogelijkheid zich –verrassend- alsnog voor het eerste te plaatsen. Maar wat is dat met ons, dat rating gerichte? Roland sprak jaren geleden de ontnuchterende woorden tegen mij: ‘wat maakt het uit Henk of je straks met 1900 of met 1700 in je kist ligt?’ (NB: de 1600 waarin wij beiden nu zijn beland lag nog buiten onze verstaanshorizon).
Het is overigens een wijsheid die Roland zelf allerminst leeft, zoveel wordt mij deze week wel duidelijk. In mijn beroepsgroep, die van de theologen, is dat een bekend verschijnsel. Dominees wijzen helder de weg, maar raken zelf verstrikt in ondoordringbaar struikgewas dat ze moeten kappen om een begaanbaar pad voor anderen te maken.
Terug naar het schaken, naar onze partijen van vandaag: Roland gaf in een vijf uur durend gevecht een kwaliteit weg maar won toch nog bijna. We zijn nu twee uur verder en met regelmaat ontsnapt hem de kreet: ‘de witte velden, jongen denk toch aan de witte velden.’ ‘Ben je niet blij dat je hem alsnog aan de rand van de afgrond hebt weten te brengen?’ vraag ik, terwijl ik het antwoord eigen al weet. De witte velden, ook vannacht wordt hij waarschijnlijk schreeuwend wakker met het donkere besef dat hij daar alert op had moeten zijn.
Ik trof de man waarvan gezegd wordt dat het een goede schaker is maar dat hij vooral speelt om niet te verliezen. Ik koos daarom een scherpe opening, die ik nog niet eerder speelde:
Vier uur lang namen we elkaar de maat, ik speelde vol op de aanval (f4, g4, g5), had allerlei dreigingen die hij steeds net wist te pareren. Uiteindelijk koste mijn drang naar voren me een volle loper. Voor het eerst begon ik te twijfelen aan een goed resultaat. Maar toen kort daarna zwart eenmalig de kans op de winst mistte, veerde ik weer op. Won een bauer en kreeg daardoor twee verbonden vrijpionnen in het centrum. Ook loerde ik nog steeds naar het matveld op h7. Tijd voor een tactisch remiseaanbod. Hij lachte me vierkant uit, althans dat dacht ik. Maar na twee minuten accepteerde hij het bod toch, met daarbij de toelichting: ‘Deine angriff war sehr stark’. Hij was er blijkbaar nog steeds beducht voor.
Vanavond feest in het dorp. Ik hoop dat we morgen fris aan de start verschijnen.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
De ELO-curves van de spelers in de seniorencup zijn alleen bemoedigend als je ze op zijn kop houdt. Het is geloof ik niet zo dat wij in rap tempo slechter worden, maar de kracht van de aanstormende jeugd is overweldigend. We hebben aan het eind van de avond de organisatie deemoedig aangeboden om te helpen bloedspetters van de muur te verwijderen.
Ja, we kennen onze plek. Daarom hebben we schijterig voor de senioren-cup gekozen. Want onze hoogtestage in Bodenmais is toch voornamelijk bedoeld om ratingpunten te sprokkelen. Tot nu toe is de balans positief, Roland heeft zelfs een reële mogelijkheid zich –verrassend- alsnog voor het eerste te plaatsen. Maar wat is dat met ons, dat rating gerichte? Roland sprak jaren geleden de ontnuchterende woorden tegen mij: ‘wat maakt het uit Henk of je straks met 1900 of met 1700 in je kist ligt?’ (NB: de 1600 waarin wij beiden nu zijn beland lag nog buiten onze verstaanshorizon).
Het is overigens een wijsheid die Roland zelf allerminst leeft, zoveel wordt mij deze week wel duidelijk. In mijn beroepsgroep, die van de theologen, is dat een bekend verschijnsel. Dominees wijzen helder de weg, maar raken zelf verstrikt in ondoordringbaar struikgewas dat ze moeten kappen om een begaanbaar pad voor anderen te maken.
Terug naar het schaken, naar onze partijen van vandaag: Roland gaf in een vijf uur durend gevecht een kwaliteit weg maar won toch nog bijna. We zijn nu twee uur verder en met regelmaat ontsnapt hem de kreet: ‘de witte velden, jongen denk toch aan de witte velden.’ ‘Ben je niet blij dat je hem alsnog aan de rand van de afgrond hebt weten te brengen?’ vraag ik, terwijl ik het antwoord eigen al weet. De witte velden, ook vannacht wordt hij waarschijnlijk schreeuwend wakker met het donkere besef dat hij daar alert op had moeten zijn.
Ik trof de man waarvan gezegd wordt dat het een goede schaker is maar dat hij vooral speelt om niet te verliezen. Ik koos daarom een scherpe opening, die ik nog niet eerder speelde:
Vier uur lang namen we elkaar de maat, ik speelde vol op de aanval (f4, g4, g5), had allerlei dreigingen die hij steeds net wist te pareren. Uiteindelijk koste mijn drang naar voren me een volle loper. Voor het eerst begon ik te twijfelen aan een goed resultaat. Maar toen kort daarna zwart eenmalig de kans op de winst mistte, veerde ik weer op. Won een bauer en kreeg daardoor twee verbonden vrijpionnen in het centrum. Ook loerde ik nog steeds naar het matveld op h7. Tijd voor een tactisch remiseaanbod. Hij lachte me vierkant uit, althans dat dacht ik. Maar na twee minuten accepteerde hij het bod toch, met daarbij de toelichting: ‘Deine angriff war sehr stark’. Hij was er blijkbaar nog steeds beducht voor.
Vanavond feest in het dorp. Ik hoop dat we morgen fris aan de start verschijnen.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
weer leuk! Morgen graag weer, mag ook observaties over het dorpsfeest bevatten.