Het beloofde een mooie avond te worden. Voor de return kwamen ze uit Almere.
In december wonnen wij nog met 4-0. Ook nu stonden m’n stukken na 23 zetten er aangenaam bij. Met hulp van twee torens en een loper was een pion op weg naar de lokkende overkant. Maar ja, zet 24. Waanzin. Chaos. Kortsluiting. Gvrklkk !
Ruurd zag het. En als een waar Admiraal (dat is tenslotte zijn familienaam) stuurde hij zijn plotseling ijzersterke stukken achter de mijne aan. Twintig zetten lang. Maar toen was ik ook geheel uitgekleed.
Ook Peter ging ten onder. Ook Tom.
In verhouding staan we een halfje voor zei Robert later opgelucht. Wat is dit een gezellige club, zei Ruurd tijdens de nazit met vele vluggertjes. Dat ik die wel won, bood nauwelijks troost.