Die jongelui (enkele zijn 11 jaar meen ik) kennen geen genade, brachten je tot aan de rand, en gaven dan nog een klein zetje. Koelbloedig en met goed inzicht.
Deze avond was de bordbezetting niet anders. Zeker vijf (zeer) jeugdigen.
Maar het liep anders…
Als teamlijder, ja ja, heb ik een heldere instructie meegegeven: remise voorstel eerst bij mij melden. Je moet toch wat te doen hebben niet? Het werd een drukte van je welste. Eerst Ton. Hier betrof het een wedstrijd tussen de oudste en de jongste (Matteo van Cleef) speler die avond. Ton vond remise aanbieden wel een goed idee na eerst een verloren pion te hebben gecorrigeerd wilde hij geen verder risico nemen. Een soort rode draad die avond. Doen Ton! Tegen hen een half punt is al mooi meegenomen. Niet lang daarna -we speelden nog pas anderhalf uur- een zachte tik op mijn schouder, Tim: “ik heb gewonnen” fluisterde hij. Voor Tim was het zijn allereerste externe wedstrijd en in de hoop dat hij met zijn rating van 0000 de grootste kans op succes zou hebben -en dat voelt dan ook goed- had ik hem op het laatste bord gezet (tegen Joris van Dijke). Psychologie van de koude grond, maar Tim liet er dus geen gras over groeien. Vooralsnog noem ik Tim ‘onze jeugd’. Cor, die op het laatste moment zo goed was om zijn 7e bord te ruilen met bord 4 wat ik bestemd had voor invaller Bram, kreeg te maken met de al beschreven jeugdige koelbloedigheid. Met alleen nog een Toren haalde Cor alles uit z’n toverdoos om z’n tegenstander (Charles Molin) die met Toren + 2 pionnen kon spelen te trucen. Het is precies die instelling waar ik van hou. Verder volkomen zinloos natuurlijk weet ik uit ervaring.
Daarna vroeg ik aan mijzelf of remise een goed idee was. Nadat ik bevestigend knikte bood ik mijn tegenstandster (Eline Roebers) dat dan ook aan. Een van mijn teamgenoten hoopte dat ze dat zou afwijzen, en Tim meende zelfs dat het tactisch niet het beste moment was. Ik had veel meer tijd en de stand leek gelijk. Dat is inderdaad de waarheid. Maar, zoals al eerder gezegd: deze jonge spelers zijn er volgens mij veel handiger in om een onnauwkeurigheid uit te buiten. Remise dus. Stand op dat moment: 2-2.
Onze eerste-bord-speler vandaag was Marcel. In een eerder stadium had hij al overlegd of remise geen slechte zaak zou zijn. Op dat moment zag het er alleen bij Bram goed uit, terwijl de andere partijen nog in evenwicht leken. Daarom schudden kort daarop Marcel en Samuel Cohn de hand. Direct daarna zei Ric die ook vandaag zijn allereerste externe wedstrijd speelde, op bord 6, dat een deling van de punten door herhaling van zetten aanstaande was. Uitstekend gedaan Ric! 3-3.
Alfred die op het tweede bord tegen Job Emans na bijna 3 uur nadeel noch voordeel had bereikt vroeg of remise een optie was. Zoveel remises heb ik nog nooit meegemaakt! Nog even wachten Alfred, of kijk zelf even bij Bram…. Want ja, Bram stond uitstekend tegen Rob Frohlings maar die tijd hè, altijd weer die tijd! Tim had het niet meer. “Mag jij er niks van zeggen?”, nee, helaas. Maar let op! Bram noteert niet meer dus hij weet nu dat er minder dan 5 minuten bedenktijd is. Maar 3 minuten wordt 2, dan 1 en hop 15 secondes er bij. “Hé” zegt Tim die mijn instructies goed in zich heeft opgenomen: “de tegenstander noteert niet”. Inderdaad, terwijl hun wedstrijdleider er bovenop stond vergat Rob te noteren met ruim 20 minuten op de klok. Soms kan het in je voordeel werken in dit geval voor Bram, maar nu was het noteren door de tegenstander telkens een paar secondes meer bedenktijd. Dat gaf wat lucht. Bram, invaller vandaag, zag telkens de 1-zet-mat trucjes van zijn tegenstander en eindigde de partij toen zelf maar met schaakmat. Pfff, dat was afzien, ook voor de Espion omstanders. 3-4.
Nu aan Alfred om Job te weerstaan die er nog alles aan deed om remise om te buigen naar winst. De jongeman was met nog weinige secondes op de klok nog gevaarlijk en Alfred had z’n handen er aan vol maar bleef -en dat kennen we van hem- deze lange partij heel geconcentreerd. Remise. En uiteindelijk dus de 3,5-4,5 winst.
Compliment aan mijn teamleden, speciaal zij die vandaag hun doop hadden, en invaller Bram. Voortaan wel de teamleider, ja ja, voorzien van consumpties he!
Volgende keer schrijft een ander lid van Team 3 een verslag, en dat mag dan een verslagJE worden.
| VAS 7 | 1528 | – | EsPion 3 | 1532 | 3,5-4,5 | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Samuel Cohn | 1674 | – | Marcel Kusse | 1543 | ½ – ½ |
| 2. | Job Emans | 1600 | – | Alfred Vellekoop | 1618 | ½ – ½ |
| 3. | Eline Roebers | 1589 | – | Robert Schalekamp | 1535 | ½ – ½ |
| 4. | Charles Molin | 1538 | – | Cor Bergveld | 1483 | 1 – 0 |
| 5. | Matteo van Cleef | 1442 | – | Ton van der Eijden | 1541 | ½ – ½ |
| 6. | Han Dijsselbloem | 1325 | – | Ric Wieringa | ½ – ½ | |
| 7. | Rob Frohlings | – | Bram van der Vegt | 1475 | 0 – 1 | |
| 8. | Joris van Dijke | – | Tim van Daalen | 0 – 1 |
Geweldig mooi verslag van een onvergetelijke schaakavond! Merci, mon capitaine! Om mezelf nog even op de borst te slaan wil ik je erop wijzen dat mijn tegenstander niet een rating had van 1528, maar van maar liefst 1674. Niettemin staat mijn prestatie in schril contrast met de jouwe: remise tegen de Nederlands kampioene tot 10 en 12 jaar, en de nummer 10, en daarmee “Best of the West”, van het laatste EK voor meisjes tot 10 jaar! Maar de grote helden zijn natuurlijk winnaars Bram en Tim, en niet te vergeten Alfred, die onder grote druk het winnende halfje uit het vuur wist te slepen!
Dit team heeft potentie. De betrokkenheid, de teamspirit, de kunst van overleg tijdens hoogspanning, de discipline , doorzettingsvermogen en de wil om te leren. Het moet een genot zijn om van dit team teamleider te zijn. Het verslag is er een weergave van. Proficiat!