Maandag gingen Roland en ik beiden onderuit. Zelf speelde ik tegen Astrid Barbier, die zo moedig was om mijn e4 te beantwoorden met e5 en dus niet haar gebruikelijke Siciliaan op het bord te brengen. Misschien was het ook wel arrogant, dacht ze:’ laat ik tegen zo’n 1700 speler eens een nieuwe opening uitproberen.’ Over de eerste vijf zetten deed ze ruim drie kwartier. Niet bepaald goed. Want ruim drie uur later stond de volgende stelling op het bord, met wit aan zet:
Ik dacht hier comfortabel te staan. Toen ik na vier uur toch moest capituleren ondertekende ik teleurgesteld en verhit het wedstrijdformulier. Met Roland, die iets eerder van een nors dikkig jongetje verloren had dronk ik een biertje om af te koelen. Uit mijn ooghoek zag ik dat Astrid tien meter verderop met haar trainer – ze is Fidemeester en behoort tot de Belgische top tien – onze partij aan het naspelen was. We gingen erbij staan, werden getolereerd maar meer ook niet.
Van hun analyse leerde ik dat winst sowieso niet in het geding was voor mij. Dat hielp, ik had niet een heel punt maar een half punt te grabbel gegooid.
Maar de grote winst van het luisteren naar hun analyse was een woord dat de zuiderburen ons aanreikten. ‘Nu begint de verklootfase’ nam de trainer Astrid mee in zijn gedachtegang. De verklootfase, uiterst vervelend om daarin te geraken maar geweldig om daar een woord voor te hebben. Ergens een goed woord voor hebben, het helpt mij altijd enorm. Ik ga het hopelijk niet te vaak gebruiken, maar toch. ‘Effe niet tegen me te praten, ik zit midden in een verklootfase.’ Het woord bekt ook lekker.
Veel zin om zoals beloofd op de camping te gaan koken had ik niet. Roland had daar begrip voor dus gingen we op zoek naar een leuk restaurantje. Maar ja, maandagavond, veel was er gesloten. En om weer bij de Egyptenaar naar binnen te gaan die enthousiast op Roland afliep? Nee, geen zin in salade vandaag. Contouren van een niet zo’n prettige fase van ons eetgebeuren doemden op. Maar veertienduizend stappen na het vertrek die ochtend was er gelukkig toch nog een eettent open: een take-away waar je ook zitten kon, op nauwelijks tien minuten lopen van onze camping. Het smaakte ons prima, alleen verklootte ik door spaghetti bolognaise te morsen mijn favoriete korte broek. Gelukkig had ik daar nu woorden voor. Dinsdag is weer een dubbelrondige voor mij, Roland neemt de ochtend vrij.
Wordt vervolgd.
Ens
Maar de grote winst van het luisteren naar hun analyse was een woord dat de zuiderburen ons aanreikten. ‘Nu begint de verklootfase’ nam de trainer Astrid mee in zijn gedachtegang. De verklootfase, uiterst vervelend om daarin te geraken maar geweldig om daar een woord voor te hebben. Ergens een goed woord voor hebben, het helpt mij altijd enorm. Ik ga het hopelijk niet te vaak gebruiken, maar toch. ‘Effe niet tegen me te praten, ik zit midden in een verklootfase.’ Het woord bekt ook lekker.
Veel zin om zoals beloofd op de camping te gaan koken had ik niet. Roland had daar begrip voor dus gingen we op zoek naar een leuk restaurantje. Maar ja, maandagavond, veel was er gesloten. En om weer bij de Egyptenaar naar binnen te gaan die enthousiast op Roland afliep? Nee, geen zin in salade vandaag. Contouren van een niet zo’n prettige fase van ons eetgebeuren doemden op. Maar veertienduizend stappen na het vertrek die ochtend was er gelukkig toch nog een eettent open: een take-away waar je ook zitten kon, op nauwelijks tien minuten lopen van onze camping. Het smaakte ons prima, alleen verklootte ik door spaghetti bolognaise te morsen mijn favoriete korte broek. Gelukkig had ik daar nu woorden voor. Dinsdag is weer een dubbelrondige voor mij, Roland neemt de ochtend vrij.
Wordt vervolgd.
Ens
Gaat zo door! Op alle fronten!!