Boos meisje

Het is even na 22.00 uur als ik bij het bord van Roland arriveer. Nog net op tijd om mee te maken hoe de jonge Duitse vinnig haar handtekening onder het wedstrijdformulier zet. Nee, ze krast haar naam er zo krachtig onder, dat er wellicht voor de eeuwigheid een afdruk op de tafel achterblijft. Met deze onderkerving is haar onnodige nederlaag ook formeel een feit. We voelen met haar mee, want wat stond ze goed!

‘Schade’ probeert Roland nog in zijn beste Duits. De lijnen rond haar mond verharden, ze wil zich absoluut niet laten troosten. En al helemaal niet door haar kwelgeest. Boos beent ze naar de wedstrijdleiding om de formulieren in te leveren. Dan verdwijnt ze langdurig uit het zicht. ‘Moeten we de EHBO nog waarschuwen’ vraagt Henk bezorgd. ‘Zo’n nederlaag kan hard aankomen.’ Onthand druipen we af naar de bar, waar de stemming al snel omslaat. Er mogen op deze donderdagavond maar liefst drie overwinningen gevierd worden.

Wanneer we na een evaluerend biertje op huis aan gaan, dan zien we haar opeens weer, bij de uitgang. Het hoofd ligt moedeloos voor haar op een eenzame hoge tafel. We houden de pas in, want wat te doen? Alsnog een troostpoging wagen? Of zeggen ’Kom op meid, je bent 19. Gedraag je. Het is maar een spelletje.’ Haar hoofd komt iets omhoog. Ze moet ons zien, maar geeft geen tekenen van herkenning. Dan voelen wij ons van verdere zorgplicht ontslagen. Hoewel? Uit piëteit wil Roland vandaag in deze column geen diagrammen plaatsen die haar riante positie zouden illustreren. ‘Nou dat is meer omdat ik niet de risee van de club wil worden’ geeft de man uit de Watergraafsmeer ruiterlijk toe.

Harrie levert wel een diagram aan. Omdat het moet. Zijn traditionele bescheidenheid wordt niet langer geaccepteerd door ons nu hij een speler verslagen heeft die een kleine honderd ELO punten meer heeft. Wij vinden het een positioneel goed opgezette partij. Afijn, hij becommentarieert het fragment zelf: ‘Tot dusverre staat zwart duidelijk beter, maar nu begint wit in te storten.’

Als laatste uw verslaggever, die als eerste zijn punt mocht incasseren. Ik trek zoals gebruikelijk vrolijk maar ook ongecontroleerd ten aanval tegen Manuel Colsen, een man die zijn brood verdient door schaaklessen te geven aan kinderen. Dat imponeert, want zo’n leraar weet natuurlijk veel. Manuel steekt veel tijd in de opening. Waar loert hij op, vraag ik me angstig af. Maar als hij geleidelijk rood aan begint te lopen, weet ik me te ontspannen. Ik gun me de tijd om langs anderen borden te wandelen en daar iets van te vinden.

Maar alles verandert op slag als ik een pionnenruil toelaat en Manuel opgelucht 15…e5 speelt. Ik zit duidelijk in de problemen. De loper dreigt ingesloten te worden en ik heb geen tijd om ruimte te maken omdat er voor de schaakleraar ook een aantrekkelijk vorkje lonkt op e4.

‘Of ik iets te drinken wil’ vraagt hij vriendelijk. Juist op dit moment! Goedgeefsheid en gevoelens van superioriteit laten zich heerlijk combineren weet ik uit ervaring. Gelaten laat ik me een koffie halen. Toch vind ik na zwaar rimpeldenken iets wat op een verdediging lijkt. 16. Pf4?!! Als nu de e -lijn geopend wordt kan het zwarte paard op f6 gratis genomen worden, vanwege de ongedekte positie van de toren op e8. Nu slaat Manuel weer aan het peinzen.

Inmiddels raak ik zo enthousiast over mijn vondst dat ik tegen Roland opschep de zet van het jaar gespeeld te hebben. Ik vraag zelfs aan de wedstrijdleiding of er een schoonheidsprijs vergeven wordt. In ons huisje, met Fritz op schoot, houden de gevoelens van genialiteit niet lang stand. Het apparaat suggereert nuchter Td8. Dat dekt e5 en loper e7 kan weer ongestraft terugslaan op f6. Ach ja, de kunst van het verdedigen.

Moeder van Foreest heeft een methode voor de jeugd ontwikkeld om de focus daar meer op te leggen. Dus geen opgaven waarin een dubbele aanval gevonden moet worden. Maar liever de vraag voorleggen hoe die dreiging te pareren. Aanvallen versus verdedigen.

Het is raar hoe dat in je hoofd werkt. Dat ik voor mezelf in de verdediging wel de kwetsbare positie van zijn toren weet uit te buiten, maar niet zie hoe de tegenstander van deze zwakte met één zet een kracht zou kunnen maken. Manuel heeft de methode van Foreest blijkbaar niet in zijn lespakket zitten. Hij besluit toch een vorkje te gaan prikken met 16. e4 en met 17…Lg4 zijn torens te verbinden. De maaltijd, waar zo lang naar uitgezien is, bekomt hem uiteindelijk slecht. Opeens staan al mijn stukken goed. ‘Biertje Manuel?’

De partij is misschien mooi lesmateriaal voor zijn schoolkinderen. Kunnen zij vinden waar in de partij al eerder van de ongedekte positie van de toren geprofiteerd had kunnen/moeten worden?

Drie punten op donderdagavond. Alsof het zo zijn moet. Morgen meer.

Henk