September trapten we traditioneel af met twee avonden snelschaken en onze algemene ledenvergadering. Op maandag 26 september om 20u gaan we dan écht van start met het nieuwe seizoen.
We spelen de interne competitie net als afgelopen jaar in één grote groep. Door de Zwitserse indeling tref je al snel tegenstanders van gelijkwaardig niveau. Nieuw zijn drie aparte ratingcategorieën voor de verdeling van het eremetaal. Het speeltempo blijft onveranderd, 90 minuten per persoon en bij elke zet komen er 15 seconden bij.
Wil je meespelen meld je dan aan bij de intern wedstrijdleider. Dan kan via intern@espion.nl (tot 18), via 06-18713822 (tot 20u) of op de club zelf (tot 20u). Heb je de afspraak gemaakt dat je er altijd bent maar lukt dat een keer niet? Vergeet je dan niet af te melden.
Inmiddels is ook het speelschema van de SGA-competitie gepubliceerd. We spelen aankomend seizoen mee met drie achttallen en een viertal.
EsPion 1 speelt in de 1e klasse B
EsPion 2 speelt in de 3e klasse A
EsPion 3 speelt in de 3e klasse B
EsPion 4 speelt in de Viertallencompetitie
Het tweede team heeft de eer om op maandag 10 oktober thuis tegen VAS 5 het spits af te bijten. Dat is twee dagen nadat het KNSB-team voor het eerst in actie komt, spelend in de 5e klasse F, mag het in het Bilderdijkpark aantreden tegen Amsterdam West 3.
Alle berichten van Johan
Een middag in het Amstelpark
Het was alweer drie jaar geleden, maar op de eerste zondag van september was het er weer: het zomerfeest in het Amstelpark. Er zijn dan allerlei activiteiten, van dansworkshops tot kunstexposities. Wij werden benaderd voor deelname als schakers en net als toen bleken een aantal leden bereid er een gezellige schaakmiddag van te maken.
Logistiek is het lastigste aan zo’n middag het transporteren van het benodigde schaakmateriaal. Gelukkig bood Peter Urbanus hiervoor hulp aan met zijn handige fietstassen en Johan was aanwezig om “toezicht te houden en commentaar te geven”. Daarmee was dit karweitje snel geklaard.
Bij aankomst op onze prominente plek bij de vijver dienden de belangstellenden zich al aan voordat alle borden goed en wel klaar stonden. Er werd geschaakt in de schaduw en in de zon. Tegen tegenstanders jong en oud en van ieder continent. Al snel moest ik het eerste halve punt cadeau doen tegen een broekie uit Oekrainë en de middag was nog maar net begonnen.
Ondertussen druppelden er nog meer leden van EsPion binnen. Pieter Kok nam het op tegen soms bijna 80 jaar jongere opponenten en Dick had speciaal vrijgenomen van zijn zondagse werkzaamheden om een paar parkgangers goed van het bord af te rossen. Ook Daniël en Peter Stolp hadden tijd voor een paar parkpotjes, hoewel die laatste met diens vrouw aan de zijlijn bleef.
Het kan ook zijn dat enkele clubleden mij ontgaan zijn, want even later was ikzelf volledig ondergedompeld in een driedelige match tegen een kundige schaakveteraan. Voor ik tijd had om adem te halen werd ik al uitgedaagd door twee broers van een gezin uit Brazilië. Acht en zes jaar waren ze maar toch al veel sterker dan hun vader, zo werd mij door hen met ondeugende grijnzen verzekerd. Het was een patroon op deze middag. Zo vertelde een man van middelbare leeftijd aan zijn tegenstander hoe hij van zijn elfjarige zoon geleerd had dat “alles om het centrum gaat”. Jong leert van oud maar andersom kan blijkbaar ook.
Rond vijven toverde Dick een zak borrelnootjes te voorschijn en werd tevreden teruggekeken op een geslaagde middag. Als de middag een schaakpartij was, dan was de opening goed, het middenspel enerverend en het eindspel vrolijk. Hopelijk volgend jaar september weer.
Constantijn
Logistiek is het lastigste aan zo’n middag het transporteren van het benodigde schaakmateriaal. Gelukkig bood Peter Urbanus hiervoor hulp aan met zijn handige fietstassen en Johan was aanwezig om “toezicht te houden en commentaar te geven”. Daarmee was dit karweitje snel geklaard.
Bij aankomst op onze prominente plek bij de vijver dienden de belangstellenden zich al aan voordat alle borden goed en wel klaar stonden. Er werd geschaakt in de schaduw en in de zon. Tegen tegenstanders jong en oud en van ieder continent. Al snel moest ik het eerste halve punt cadeau doen tegen een broekie uit Oekrainë en de middag was nog maar net begonnen.
Ondertussen druppelden er nog meer leden van EsPion binnen. Pieter Kok nam het op tegen soms bijna 80 jaar jongere opponenten en Dick had speciaal vrijgenomen van zijn zondagse werkzaamheden om een paar parkgangers goed van het bord af te rossen. Ook Daniël en Peter Stolp hadden tijd voor een paar parkpotjes, hoewel die laatste met diens vrouw aan de zijlijn bleef.
Het kan ook zijn dat enkele clubleden mij ontgaan zijn, want even later was ikzelf volledig ondergedompeld in een driedelige match tegen een kundige schaakveteraan. Voor ik tijd had om adem te halen werd ik al uitgedaagd door twee broers van een gezin uit Brazilië. Acht en zes jaar waren ze maar toch al veel sterker dan hun vader, zo werd mij door hen met ondeugende grijnzen verzekerd. Het was een patroon op deze middag. Zo vertelde een man van middelbare leeftijd aan zijn tegenstander hoe hij van zijn elfjarige zoon geleerd had dat “alles om het centrum gaat”. Jong leert van oud maar andersom kan blijkbaar ook.
Rond vijven toverde Dick een zak borrelnootjes te voorschijn en werd tevreden teruggekeken op een geslaagde middag. Als de middag een schaakpartij was, dan was de opening goed, het middenspel enerverend en het eindspel vrolijk. Hopelijk volgend jaar september weer.
Constantijn
September
Na negen weken zit de Zomercompetitie er op. Raymond Dernier had op de slotavond de beste papieren voor de titel maar kwam kwam in de laatste twee rondes niet verder dan een half punt. De achtervolgers roken hun kans maar alleen Meindert lukte het om nog langszij te komen. Hiermee zijn er dit jaar dus twee zomerkampioenen; Raymond en Meindert, proficiat!
Het nieuwe seizoen starten we traditiegetrouw met twee avonden snelschaken. Op maandag 5 september zijn de voorrondes, Een Zwitsers toernooi over 10 rondes. Het speeltempo is 5 minuten per persoon zonder toegevoegde tijd per zet. Op 12 september volgen de finales in groepen van ongeveer 8 spelers. Beide avonden beginnen om 20u.
Online warm draaien voor het snelschaken kan op donderdag 1 september vanaf 20.30 in de EsPion Arena op Lichess.
Op 19 september is het tijd voor de jaarlijkse algemene ledenvergadering. De uitnodiging is te vinden in de Heintje Davids van onze vereniging, het Blad zonder Naam: Aanvang 20.15.
Vanaf 26 september is er elke maandag weer een speelronde van de interne competitie.
Kunterbunter
Het is gedaan, zouden onze zuiderburen zeggen. Enkel de staart moet er in ronde 9 nog af. Dank aan iedereen die meegelezen en meegeleefd heeft.
Bodenmais staat synoniem voor glucksmomente, als ik de boodschap op veel souvenirs mag geloven. Het is een kreet met een hoog evangelisch gehalte, maar het klopt wat mij betreft wel. Hoewel er schaaktechnisch de nodige kommer en kwel was te verstouwen, plezier hebben we volop gehad. Daarom hebben we besloten om bij de receptie voor volgend jaar alvast drie appartementen te reserveren. De inschrijving start direct bij het verschijnen van dit blog.
Morgen laten we dit wintersportdorp achter ons. Het afficheert zich ook met glaskunst van de firma Joska. Kunterbunter noemen ze het zelf. Dat betekent zoveel als kakelbont, rijkgeschakeerd, kriskras, ordeloos. Het zou ook zomaar de omschrijving kunnen zijn van onze avonturen op de 64 velden, maar hier betreft het prijzige kunst. De objecten zijn soms mooi van lelijkheid. Oordeel zelf.
Sommige tuinen staan vol met deze kleurige glazen beesten. Bij het volgende object, een vogeldrinkschaal, slaat bij mij de twijfel toe. Mooi of afschuwelijk?
Of dit toernooi ons inzichten opgeleverd heeft? Ach, jullie kennen intussen het povere gehalte van onze analyses. Bescheidenheid past. Misschien is dat wel de les. En wat me bijblijft is dat schaken voor senioren een vermoeiende bezigheid is die ons toch nooit zal vermoeien.
Er is gisteren een hoop gepuzzel aan voorafgegaan, maar Roland rekent me voor dat een ratingprijs voor ons nog steeds tot de mogelijkheden behoort als we winnen. Veel prijzen zijn in natura, dus kijk niet gek op als we op maandag 15 augustus met een half varken aan komen zetten op de club.
De partijen van vandaag: Roland zijn partij was het langst gaande. Dat kwam uit, want we waren sowieso van plan de prijsuitreiking mee te maken, al was het maar uit respect voor deelnemers en organisatie. Hij moest helaas akkoord gaan met remise, dus geen ratingprijs voor hem.
Die kwam tot mijn verbazing bij de enige andere Hollander van het toernooi terecht. Ik schaam mij daar wel een beetje voor, want al na vijfentwintig minuten spelen had ik de partij moeten beslissen met een simpel mat in drie. Totaal gemist. Maar uiteindelijk bezweek mijn tegenstander gelukkig onder een drie uur durende druk. Niet erg efficiënt, maar zo kreeg ik wel waar voor mijn (inschrijf)geld. Het halve varken heb ik maar ingewisseld voor een briefje van 20.
Wiedersehn und tjuss!
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Bodenmais staat synoniem voor glucksmomente, als ik de boodschap op veel souvenirs mag geloven. Het is een kreet met een hoog evangelisch gehalte, maar het klopt wat mij betreft wel. Hoewel er schaaktechnisch de nodige kommer en kwel was te verstouwen, plezier hebben we volop gehad. Daarom hebben we besloten om bij de receptie voor volgend jaar alvast drie appartementen te reserveren. De inschrijving start direct bij het verschijnen van dit blog.
Morgen laten we dit wintersportdorp achter ons. Het afficheert zich ook met glaskunst van de firma Joska. Kunterbunter noemen ze het zelf. Dat betekent zoveel als kakelbont, rijkgeschakeerd, kriskras, ordeloos. Het zou ook zomaar de omschrijving kunnen zijn van onze avonturen op de 64 velden, maar hier betreft het prijzige kunst. De objecten zijn soms mooi van lelijkheid. Oordeel zelf.
Sommige tuinen staan vol met deze kleurige glazen beesten. Bij het volgende object, een vogeldrinkschaal, slaat bij mij de twijfel toe. Mooi of afschuwelijk?
Of dit toernooi ons inzichten opgeleverd heeft? Ach, jullie kennen intussen het povere gehalte van onze analyses. Bescheidenheid past. Misschien is dat wel de les. En wat me bijblijft is dat schaken voor senioren een vermoeiende bezigheid is die ons toch nooit zal vermoeien.
Er is gisteren een hoop gepuzzel aan voorafgegaan, maar Roland rekent me voor dat een ratingprijs voor ons nog steeds tot de mogelijkheden behoort als we winnen. Veel prijzen zijn in natura, dus kijk niet gek op als we op maandag 15 augustus met een half varken aan komen zetten op de club.
De partijen van vandaag: Roland zijn partij was het langst gaande. Dat kwam uit, want we waren sowieso van plan de prijsuitreiking mee te maken, al was het maar uit respect voor deelnemers en organisatie. Hij moest helaas akkoord gaan met remise, dus geen ratingprijs voor hem.
Die kwam tot mijn verbazing bij de enige andere Hollander van het toernooi terecht. Ik schaam mij daar wel een beetje voor, want al na vijfentwintig minuten spelen had ik de partij moeten beslissen met een simpel mat in drie. Totaal gemist. Maar uiteindelijk bezweek mijn tegenstander gelukkig onder een drie uur durende druk. Niet erg efficiënt, maar zo kreeg ik wel waar voor mijn (inschrijf)geld. Het halve varken heb ik maar ingewisseld voor een briefje van 20.
Wiedersehn und tjuss!
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Hemd
Over nevel wordt in de literatuur meestal pas gesproken als ze aan het optrekken is. Daarom wil ik met nadruk melden dat ze vannacht in volle hevigheid is neergedaald boven ons appartement.Beiden verwonderen we ons graag over dit soort taalkundige eigenaardigheden. Zo kunnen ergens nadelen aan kleven, maar voordelen blijven nooit ergens aan plakken. Dat ook ons schaaktechnisch analytisch vermogen beneveld is werd gisteren vanzelfsprekend pas na de partij opgemerkt
Henk zijn waarneming ging echt aan alle kanten mank. Hij bood remise aan in een stand die gewaardeerd werd met +8! Daar won vrijwel elke zet van wit. Maar de handen werden
geschud, de klok werd stilgezet.
Daarom geen diagrammen meer in dit blog. Te gênant. Jullie zullen het moeten doen met leuterpraat. Zo heeft Roland gisteren tijdens het dorpsfeest een mooi overhemd gekocht, een bruine met ruitjes. De omvang van de doorsnee Beierse man maakt dat Roland het ditmaal met een M af kan. Mochten we morgen op de slotdag tegen elkaar ingedeeld worden, dan hebben we afgesproken dat ik hetzelfde hemd toevoeg aan mijn garderobe, we beiden in dat tenue verschijnen en na veel vuurwerk de pot in remise laten eindigen.
Nauwelijks schakers gezien op dat feest, terwijl we er al heel wat kennen. Uit het weinige dat we van hen weten construeren we een heel leven voor hen, gratis en voor niks. De man die vele tanden mist maar niet aarzelt om breed te lachen, dichten wij een groot zelfvertrouwen toe. De vrouw die tijdens de wandeling een overvolle rugzak meesjouwt lijkt ons alleen daarom al geen leuk persoon.
Dan is er de man die achter het bord voortdurend zijn hoofd in- en uittrekt, door mij de kikker genoemd. En er is een man die erg joviaal tegen ons doet, maar alleen als het hem uitkomt. Ook daar vinden wij wat van. Maar soms blijkt de waarheid een heel andere te zijn. En dan staan we met onze goedkope psychologische analyses mooi in ons hemd. Beiden. In hetzelfde.
Van de partijen van vandaag meld ik hier enkel de uitslagen: twee dik verdiende nullen. Ja, we zakken weg. Daarom vanmiddag wat hoogte gezocht op het Baumwipfelpfad in Neu
Schonau. Daar belandden we gelukkig weer in een opwaartse spiraal.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Schijterig
Woensdagavond was er in het Pfarrzentrum een snelschaaktoernooi. Jonge kinderen verpletterden er oude mannen. Vreugdeloos, maar hun techniek was een genot om aan te zien. Wij waren daar als toeschouwer aanwezig, maar eigenlijk gold dat ook voor veel deelnemende ouderen.
De ELO-curves van de spelers in de seniorencup zijn alleen bemoedigend als je ze op zijn kop houdt. Het is geloof ik niet zo dat wij in rap tempo slechter worden, maar de kracht van de aanstormende jeugd is overweldigend. We hebben aan het eind van de avond de organisatie deemoedig aangeboden om te helpen bloedspetters van de muur te verwijderen.
Ja, we kennen onze plek. Daarom hebben we schijterig voor de senioren-cup gekozen. Want onze hoogtestage in Bodenmais is toch voornamelijk bedoeld om ratingpunten te sprokkelen. Tot nu toe is de balans positief, Roland heeft zelfs een reële mogelijkheid zich –verrassend- alsnog voor het eerste te plaatsen. Maar wat is dat met ons, dat rating gerichte? Roland sprak jaren geleden de ontnuchterende woorden tegen mij: ‘wat maakt het uit Henk of je straks met 1900 of met 1700 in je kist ligt?’ (NB: de 1600 waarin wij beiden nu zijn beland lag nog buiten onze verstaanshorizon).
Het is overigens een wijsheid die Roland zelf allerminst leeft, zoveel wordt mij deze week wel duidelijk. In mijn beroepsgroep, die van de theologen, is dat een bekend verschijnsel. Dominees wijzen helder de weg, maar raken zelf verstrikt in ondoordringbaar struikgewas dat ze moeten kappen om een begaanbaar pad voor anderen te maken.
Terug naar het schaken, naar onze partijen van vandaag: Roland gaf in een vijf uur durend gevecht een kwaliteit weg maar won toch nog bijna. We zijn nu twee uur verder en met regelmaat ontsnapt hem de kreet: ‘de witte velden, jongen denk toch aan de witte velden.’ ‘Ben je niet blij dat je hem alsnog aan de rand van de afgrond hebt weten te brengen?’ vraag ik, terwijl ik het antwoord eigen al weet. De witte velden, ook vannacht wordt hij waarschijnlijk schreeuwend wakker met het donkere besef dat hij daar alert op had moeten zijn.
Ik trof de man waarvan gezegd wordt dat het een goede schaker is maar dat hij vooral speelt om niet te verliezen. Ik koos daarom een scherpe opening, die ik nog niet eerder speelde:
Vier uur lang namen we elkaar de maat, ik speelde vol op de aanval (f4, g4, g5), had allerlei dreigingen die hij steeds net wist te pareren. Uiteindelijk koste mijn drang naar voren me een volle loper. Voor het eerst begon ik te twijfelen aan een goed resultaat. Maar toen kort daarna zwart eenmalig de kans op de winst mistte, veerde ik weer op. Won een bauer en kreeg daardoor twee verbonden vrijpionnen in het centrum. Ook loerde ik nog steeds naar het matveld op h7. Tijd voor een tactisch remiseaanbod. Hij lachte me vierkant uit, althans dat dacht ik. Maar na twee minuten accepteerde hij het bod toch, met daarbij de toelichting: ‘Deine angriff war sehr stark’. Hij was er blijkbaar nog steeds beducht voor.
Vanavond feest in het dorp. Ik hoop dat we morgen fris aan de start verschijnen.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
De ELO-curves van de spelers in de seniorencup zijn alleen bemoedigend als je ze op zijn kop houdt. Het is geloof ik niet zo dat wij in rap tempo slechter worden, maar de kracht van de aanstormende jeugd is overweldigend. We hebben aan het eind van de avond de organisatie deemoedig aangeboden om te helpen bloedspetters van de muur te verwijderen.
Ja, we kennen onze plek. Daarom hebben we schijterig voor de senioren-cup gekozen. Want onze hoogtestage in Bodenmais is toch voornamelijk bedoeld om ratingpunten te sprokkelen. Tot nu toe is de balans positief, Roland heeft zelfs een reële mogelijkheid zich –verrassend- alsnog voor het eerste te plaatsen. Maar wat is dat met ons, dat rating gerichte? Roland sprak jaren geleden de ontnuchterende woorden tegen mij: ‘wat maakt het uit Henk of je straks met 1900 of met 1700 in je kist ligt?’ (NB: de 1600 waarin wij beiden nu zijn beland lag nog buiten onze verstaanshorizon).
Het is overigens een wijsheid die Roland zelf allerminst leeft, zoveel wordt mij deze week wel duidelijk. In mijn beroepsgroep, die van de theologen, is dat een bekend verschijnsel. Dominees wijzen helder de weg, maar raken zelf verstrikt in ondoordringbaar struikgewas dat ze moeten kappen om een begaanbaar pad voor anderen te maken.
Terug naar het schaken, naar onze partijen van vandaag: Roland gaf in een vijf uur durend gevecht een kwaliteit weg maar won toch nog bijna. We zijn nu twee uur verder en met regelmaat ontsnapt hem de kreet: ‘de witte velden, jongen denk toch aan de witte velden.’ ‘Ben je niet blij dat je hem alsnog aan de rand van de afgrond hebt weten te brengen?’ vraag ik, terwijl ik het antwoord eigen al weet. De witte velden, ook vannacht wordt hij waarschijnlijk schreeuwend wakker met het donkere besef dat hij daar alert op had moeten zijn.
Ik trof de man waarvan gezegd wordt dat het een goede schaker is maar dat hij vooral speelt om niet te verliezen. Ik koos daarom een scherpe opening, die ik nog niet eerder speelde:
Vier uur lang namen we elkaar de maat, ik speelde vol op de aanval (f4, g4, g5), had allerlei dreigingen die hij steeds net wist te pareren. Uiteindelijk koste mijn drang naar voren me een volle loper. Voor het eerst begon ik te twijfelen aan een goed resultaat. Maar toen kort daarna zwart eenmalig de kans op de winst mistte, veerde ik weer op. Won een bauer en kreeg daardoor twee verbonden vrijpionnen in het centrum. Ook loerde ik nog steeds naar het matveld op h7. Tijd voor een tactisch remiseaanbod. Hij lachte me vierkant uit, althans dat dacht ik. Maar na twee minuten accepteerde hij het bod toch, met daarbij de toelichting: ‘Deine angriff war sehr stark’. Hij was er blijkbaar nog steeds beducht voor.
Vanavond feest in het dorp. Ik hoop dat we morgen fris aan de start verschijnen.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Scènes uit een huwelijk
We voeren nu zeven dagen lang een gezamenlijke huishouding, Roland en ik. Daarover ga ik uit privacyoverwegingen geen details prijsgeven. Nou vooruit, een kleine scene dan. Vanochtend, ik heb gedoucht, we hebben ontbeten. Nog snel stuur ik, haartjes nat, voor we naar de speelzaal gaan het dagelijkse blog naar de grote Johan. ‘Als mijn vrouw jouw vrouw zou zijn’ zegt Roland aarzelend, ‘dan zou ze nu aan je haar gaan plukken, een beetje volume erin brengen.’
Ik schiet in de lach. Dat is namelijk precies wat mijn vrouw ook doet.
Roland heeft een verse korte broek aangetrokken. ‘Dit is mijn oogstbroek’ zegt hij, ‘hierin ga ik punten pakken.’ Ik volg zijn voorbeeld, althans wat betreft het dragen van een schone
korte broek. ‘Bij moet er denk ik eerst nog gebloeid worden voordat er geoogst kan worden’ veronderstel ik. Afijn, op deze manier ouwehoeren we ons de dag door.
Bij mij staat een Zwitser op het menu. De Franse taal is niet erg aardig voor deze nationaliteit, weet de voormalig leraar Frans te melden. ‘Tu bois en Suisse?’ wordt iemand toegevoegd die alleen voor zichzelf wat inschenkt dan wel bestelt, licht Roland toe. Vrij vertaald: jij drinkt zeker in Zwitserland? Voorafgaand aan de partij vraag ik de Zwitser of hij deze uitdrukking ook in zijn taal kent en welke nationaliteit zij graag op de hak nemen, zoals wij ooit massaal met de Belgen deden.
Hij begrijpt me niet goed. Maar voordat ik een nieuwe poging kan doen klinkt het onverbiddelijke signaal van 9.30 uur. Het is dan een seconde of twintig muisstil, dan wordt er een knikje gegeven door de wedstrijdleider en gaat het spel op de wagen. Net alsof er beleefd gelegenheid gegeven wordt voor een kort gebed.
Ik vermoed dat de Zwitser daar geen gebruik van heeft gemaakt. In de analyse vindt hij dat op de derde zet de partij al verloren is voor hem. Hij overlaadt mij met complimenten, kortom een aardige man. Ik neem ze blij in ontvangst, maar er klinkt sinds gisteren ook een waarschuwend stemmetje. En ja hoor, thuis laat Stockfish zien dat wit nog heel lang spel had. Pas op zet 18 (zie diagram) maakt hij de beslissende fout als hij e3-e4 speelt. Aan jullie de schone taak om het in een paar zetten af te maken. Twee motieven helpen je op weg.
Wat betreft Roland, ik ga hem adviseren om morgen een dubbele oogstbroek aan te trekken. Hij bleef vandaag namelijk steken op een halfje. Ik zou denken, een halfje tegen een sterke speler, daar kan je mee thuiskomen. Maar Roland is ontevreden over zijn spel. Als later Stockfish laat zien dat zijn tegenstander zelfs duidelijk beter heeft gestaan en dat hij dus blij mag zijn met dat halfje, dan houd ik mijn mond. Je moet niet elke bal inkoppen. Ook in huwelijk is dat belangrijk.
Grappig is dat ik het morgen mag opnemen tegen deze Peter Thurauf. De man die nog drie dagen heeft om een aanvaardbare oogst binnen te halen treft zelf een 2000 speler. Als ik een muggenzifter ben zou ik hier melden dat de eigenlijke rating 1993 is, maar ik gun Roland wel een sterk verhaal. In een huwelijk moet je elkaar namelijk iets gunnen, ook als het een tiendaags huwelijk is.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Ik schiet in de lach. Dat is namelijk precies wat mijn vrouw ook doet.
Roland heeft een verse korte broek aangetrokken. ‘Dit is mijn oogstbroek’ zegt hij, ‘hierin ga ik punten pakken.’ Ik volg zijn voorbeeld, althans wat betreft het dragen van een schone
korte broek. ‘Bij moet er denk ik eerst nog gebloeid worden voordat er geoogst kan worden’ veronderstel ik. Afijn, op deze manier ouwehoeren we ons de dag door.
Bij mij staat een Zwitser op het menu. De Franse taal is niet erg aardig voor deze nationaliteit, weet de voormalig leraar Frans te melden. ‘Tu bois en Suisse?’ wordt iemand toegevoegd die alleen voor zichzelf wat inschenkt dan wel bestelt, licht Roland toe. Vrij vertaald: jij drinkt zeker in Zwitserland? Voorafgaand aan de partij vraag ik de Zwitser of hij deze uitdrukking ook in zijn taal kent en welke nationaliteit zij graag op de hak nemen, zoals wij ooit massaal met de Belgen deden.
Hij begrijpt me niet goed. Maar voordat ik een nieuwe poging kan doen klinkt het onverbiddelijke signaal van 9.30 uur. Het is dan een seconde of twintig muisstil, dan wordt er een knikje gegeven door de wedstrijdleider en gaat het spel op de wagen. Net alsof er beleefd gelegenheid gegeven wordt voor een kort gebed.
Wat betreft Roland, ik ga hem adviseren om morgen een dubbele oogstbroek aan te trekken. Hij bleef vandaag namelijk steken op een halfje. Ik zou denken, een halfje tegen een sterke speler, daar kan je mee thuiskomen. Maar Roland is ontevreden over zijn spel. Als later Stockfish laat zien dat zijn tegenstander zelfs duidelijk beter heeft gestaan en dat hij dus blij mag zijn met dat halfje, dan houd ik mijn mond. Je moet niet elke bal inkoppen. Ook in huwelijk is dat belangrijk.
Grappig is dat ik het morgen mag opnemen tegen deze Peter Thurauf. De man die nog drie dagen heeft om een aanvaardbare oogst binnen te halen treft zelf een 2000 speler. Als ik een muggenzifter ben zou ik hier melden dat de eigenlijke rating 1993 is, maar ik gun Roland wel een sterk verhaal. In een huwelijk moet je elkaar namelijk iets gunnen, ook als het een tiendaags huwelijk is.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Giftig
Hoewel Roland meent dat het vanaf nu oogsten wordt in het toernooi, houd ik het als
columnist vandaag op een Ruhetag. Om de dagelijkse lezers nog iets te bieden, leedvermaak wellicht, een diagram van mijn partij tegen de WFM.
Nog niet veel aan de hand zou je denken. 12. Te1 is niet een goed idee, nog veel slechter was de zet die ik deed: Lb5. Twee zetten later kon ik opgeven. Simpel motief dat jullie vast vinden.
We hebben nog geanalyseerd, Brigitte vond mijn spel zeer ‘giftig’. Ik vroeg onzeker of dat een diskwalificatie was, waarop ze heftig haar hoofd schudde. Ze vond mijn spel interessant, wilde van een bepaalde zet weten of dat theorie was en zou hem thuis verder gaan onderzoeken.
‘Ze was veel te complimenteus’ meende Roland, ‘uit beleefdheid wellicht.’ Later op de middag stelde Stockfish hem helaas in het gelijk, het stelde allemaal niet veel voor wat ik op het bord gebracht had. Roland zelf dacht over zijn eigen stelling trouwens ook iets te rooskleurig. Hij dacht dat alles wel zo’n beetje remise maakte. Vanochtend aan het ontbijt worstelde hij nog steeds met de vraag waarom hij vrijwillig ook de laatste torens afruilde.
Morgen meer.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
columnist vandaag op een Ruhetag. Om de dagelijkse lezers nog iets te bieden, leedvermaak wellicht, een diagram van mijn partij tegen de WFM.
We hebben nog geanalyseerd, Brigitte vond mijn spel zeer ‘giftig’. Ik vroeg onzeker of dat een diskwalificatie was, waarop ze heftig haar hoofd schudde. Ze vond mijn spel interessant, wilde van een bepaalde zet weten of dat theorie was en zou hem thuis verder gaan onderzoeken.
‘Ze was veel te complimenteus’ meende Roland, ‘uit beleefdheid wellicht.’ Later op de middag stelde Stockfish hem helaas in het gelijk, het stelde allemaal niet veel voor wat ik op het bord gebracht had. Roland zelf dacht over zijn eigen stelling trouwens ook iets te rooskleurig. Hij dacht dat alles wel zo’n beetje remise maakte. Vanochtend aan het ontbijt worstelde hij nog steeds met de vraag waarom hij vrijwillig ook de laatste torens afruilde.
Morgen meer.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Geen kant op
Is het de theoloog in mij die deze dagen in vrijwel alles een verhaal ziet? Of komt het door de vele fragmentarische gesprekken die ik met Roland voer? Misschien is het ook gewoon de voorbode van uitputting, een koortsig ijlen. Ik zal een voorbeeld geven van hoe mijn associatieve brein deze dagen op volle toeren werkt.
Als we naar de speelzaal lopen komt ons een hond tegemoet, met de eigen riem in de bek. Zijn baasje wandelt zelfverzekerd voor hem uit. En ik denk meteen: organiseren ook wij niet vaak zo onze eigen onvrijheid? Het lijkt of we niet aan de leiband lopen, maar zonder het te weten hebben we onszelf zo laten manipuleren dat we geen kant meer op kunnen en willoos achter bazen aanlopen. Schaken is misschien wel zo’n baas, slaven van de 64 velden zijn we deze week.
De schaakdag begon met een incident, twee borden naast mij. Iemand verloor door ingrijpen van de wedstrijdleider zijn partij nog voordat er een zet gedaan was. Kan dat zomaar? Ja dat kan. Hij raakte ook nog ELO-punten kwijt, enkel omdat zijn telefoon was afgegaan. Zijn tegenstander claimde het punt en de claim werd gehonoreerd. Let wel, er was nog geen zet gedaan!
Wat de reglementen hier precies over zeggen weet ik niet, maar van Wil Haggenburg heb ik
geleerd dat er vaak ruimte is voor interpretatie en dat je onsympathieke drammers waar
mogelijk de voet dwars moet zetten. In het voetbal noemen ze dat fluiten in de geest van de wedstrijd.
Gisteren omschreef ik ons nog als prutsers, maar in onze dinsdag partijen werden er weinig
fouten gemaakt. Althans, niet door ons. Henk trof een man die met regelmaat een pion
cadeau deed, maar toch duurde het ruim drie uur voor de buit binnen was. De kunst is om
dan je concentratie vast te houden. Dat lukte. We kopieerden trouwens de eerste zeven
zetten de pot die naast ons bezig was. Ik verdacht de man ervan dat hij afkeek bij zijn
buurman, hij wachtte namelijk steeds tot die een zet gedaan had.
Roland had met zwart een sterke tegenstander, die ditmaal echter positioneel verkeerde keuzes maakte. Kijk naar de stelling. Waarom zakt de waardering van Stockfish van -2 naar -4.6 na de zet 15.Lxf6? Wie slaagt voor de test mag volgend jaar ook mee.
In de middag werden we na een wandeling van 20.000 stappen door onze wanderfuhrer
gedropt in een grote Beierse feestzaal, met een heuse fanfare, lederhosen en dirndel jurken. Een biertje kostte er 8.80 euro, maar dan is het ook wel meteen een hele liter. Geen wonder dat vrijwel alle mannen hier met wanstaltige buiken rondlopen. Toch was het bijzonder om zo’n volksfeest -hele gezinnen met kinderen en grootouders doen er enthousiast aan mee- van dichtbij mee te maken.
Tot slot een blik op mittwoch. Roland treft de nummer 12 van de ranglijst, Henk een WFM.
(Voor de niet schakers die meelezen met dit Blog: dat is een vrouwelijke Fide meester).
Het is duidelijk, we moeten vol aan de bak. Dat worden minstens 20.000 stappen in de geest.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Als we naar de speelzaal lopen komt ons een hond tegemoet, met de eigen riem in de bek. Zijn baasje wandelt zelfverzekerd voor hem uit. En ik denk meteen: organiseren ook wij niet vaak zo onze eigen onvrijheid? Het lijkt of we niet aan de leiband lopen, maar zonder het te weten hebben we onszelf zo laten manipuleren dat we geen kant meer op kunnen en willoos achter bazen aanlopen. Schaken is misschien wel zo’n baas, slaven van de 64 velden zijn we deze week.
De schaakdag begon met een incident, twee borden naast mij. Iemand verloor door ingrijpen van de wedstrijdleider zijn partij nog voordat er een zet gedaan was. Kan dat zomaar? Ja dat kan. Hij raakte ook nog ELO-punten kwijt, enkel omdat zijn telefoon was afgegaan. Zijn tegenstander claimde het punt en de claim werd gehonoreerd. Let wel, er was nog geen zet gedaan!
Wat de reglementen hier precies over zeggen weet ik niet, maar van Wil Haggenburg heb ik
geleerd dat er vaak ruimte is voor interpretatie en dat je onsympathieke drammers waar
mogelijk de voet dwars moet zetten. In het voetbal noemen ze dat fluiten in de geest van de wedstrijd.
Gisteren omschreef ik ons nog als prutsers, maar in onze dinsdag partijen werden er weinig
fouten gemaakt. Althans, niet door ons. Henk trof een man die met regelmaat een pion
cadeau deed, maar toch duurde het ruim drie uur voor de buit binnen was. De kunst is om
dan je concentratie vast te houden. Dat lukte. We kopieerden trouwens de eerste zeven
zetten de pot die naast ons bezig was. Ik verdacht de man ervan dat hij afkeek bij zijn
buurman, hij wachtte namelijk steeds tot die een zet gedaan had.
In de middag werden we na een wandeling van 20.000 stappen door onze wanderfuhrer
gedropt in een grote Beierse feestzaal, met een heuse fanfare, lederhosen en dirndel jurken. Een biertje kostte er 8.80 euro, maar dan is het ook wel meteen een hele liter. Geen wonder dat vrijwel alle mannen hier met wanstaltige buiken rondlopen. Toch was het bijzonder om zo’n volksfeest -hele gezinnen met kinderen en grootouders doen er enthousiast aan mee- van dichtbij mee te maken.
Tot slot een blik op mittwoch. Roland treft de nummer 12 van de ranglijst, Henk een WFM.
(Voor de niet schakers die meelezen met dit Blog: dat is een vrouwelijke Fide meester).
Het is duidelijk, we moeten vol aan de bak. Dat worden minstens 20.000 stappen in de geest.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Meisjes met rode haren
In de auto op de heenweg betreurden wij het lot van mensen met talent. Je zal maar
getalenteerd zijn en daar iets mee moeten, van de wereld of van jezelf. Of je stijgt tot grote
hoogte en gaat samenvallen met dat talent of je blijft net onder de top hangen waardoor je
hele leven in dienst komt te staan van het alsnog waarmaken van de belofte.
Armzaligheid troef, toch?
De voorbeelden zijn legio. Heeft Boris Becker niet meermaals hartgrondig zijn winst als tiener op Wimbledon vervloekt? Slechts een enkeling durft zich af te keren van het talent dat hij heeft en dat dreigt de regie van zijn leven over te nemen. Neem een Jeroen Piket. Goede schaker, maar net niet goed genoeg. Is er toch in geslaagd een normaal leven te leiden. Klasse! Wie wil, als hij goed nadenkt, het leven leiden van een wereldkampioen in welke klasse dan ook?
Wij prutsers op schaakgebied kunnen gelukkig over dit soort dingen wel goed nadenken, stellen we tevreden vast. Wat is het fijn om niet getalenteerd te zijn. Niet dat het leven van een prutser over rozen gaat, daarom geen controleerbaar verslag over ons gevecht op de 64 velden op maandag. Roland vindt de aanduiding knoeier die ik voor zijn pot op de babbelbox reserveerde onterecht. Hij komt vast nog tot een beter inzicht, al dan niet met behulp van Stockfish. Mijn blunder was zo overduidelijk dat ik er geen woorden verder aan vuil maak. Een Dame weggeven, een volle nog wel, het thuisfront zal daar niet blij mee zijn.
Vandaag gaan we het hoofd leegmaken en wandelen onder leiding van een wanderfuhrer. Nee, die term is niet uit het Duits geschrapt. Onze tegenstanders moeten wel een beetje meewerken, want om 14.15 vertrekt de trein.
Tot slot terug naar de desastreuze kracht van talent. Of hij het had weet ik eigenlijk niet. Succes had hij wel degelijk, Arne Janssen. Maar de meisjes met rode haren hebben zijn leven grondig verpest. Ze hebben hem niet gezegd wat liefde is. Wat een zegen eigenlijk dat het ons aan talent en succes ontbreekt.
Henk Enserink
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
De voorbeelden zijn legio. Heeft Boris Becker niet meermaals hartgrondig zijn winst als tiener op Wimbledon vervloekt? Slechts een enkeling durft zich af te keren van het talent dat hij heeft en dat dreigt de regie van zijn leven over te nemen. Neem een Jeroen Piket. Goede schaker, maar net niet goed genoeg. Is er toch in geslaagd een normaal leven te leiden. Klasse! Wie wil, als hij goed nadenkt, het leven leiden van een wereldkampioen in welke klasse dan ook?
Wij prutsers op schaakgebied kunnen gelukkig over dit soort dingen wel goed nadenken, stellen we tevreden vast. Wat is het fijn om niet getalenteerd te zijn. Niet dat het leven van een prutser over rozen gaat, daarom geen controleerbaar verslag over ons gevecht op de 64 velden op maandag. Roland vindt de aanduiding knoeier die ik voor zijn pot op de babbelbox reserveerde onterecht. Hij komt vast nog tot een beter inzicht, al dan niet met behulp van Stockfish. Mijn blunder was zo overduidelijk dat ik er geen woorden verder aan vuil maak. Een Dame weggeven, een volle nog wel, het thuisfront zal daar niet blij mee zijn.
Vandaag gaan we het hoofd leegmaken en wandelen onder leiding van een wanderfuhrer. Nee, die term is niet uit het Duits geschrapt. Onze tegenstanders moeten wel een beetje meewerken, want om 14.15 vertrekt de trein.
Tot slot terug naar de desastreuze kracht van talent. Of hij het had weet ik eigenlijk niet. Succes had hij wel degelijk, Arne Janssen. Maar de meisjes met rode haren hebben zijn leven grondig verpest. Ze hebben hem niet gezegd wat liefde is. Wat een zegen eigenlijk dat het ons aan talent en succes ontbreekt.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Veelbelovend
Een korte avondlijke impressie ditmaal. Roland kookt terwijl de dames in de verlenging
voetballen. En uw verslaggever luiert. Maar moe kan ik eigenlijk niet zijn. Qua speeltijd is het
namelijk zeer ongelijk verdeeld: Roland heeft in totaal 6 uur en 3 kwartier nodig gehad om
dit toernooi een punt bij elkaar te sprokkelen, ik slechts 5 kwartier.
Na het eten gaan we het Scandinavisch voorbereiden want daar is Henk’s tegenstander van
morgen -een heuse 1900 speler- volgens wat we van hem op internet vinden, dol op.
Maar eerst terug naar vandaag. Mijn partij was een gespiegelde kopie van die van zaterdag. De tegenstander ontwikkelde net als ik eerder zijn stukken niet en dit wordt hem al snel
fataal. Zie diagram.
Ik heb zojuist c4 gespeeld, erop vertrouwend dat de pion niet genomen mag worden
vanwege Da4+. Hij pakt de pion toch! Heb ik iets over het hoofd gezien?
Ja en nee. Da4+ kost niet alleen een paard, maar na Te8+ ook nog de dame en de
partij.
Roland had voor de tweede keer op rij wit en kwam andermaal met een loper op h7. Het zag er optisch allemaal veelbelovend uit, maar het vereiste nauwkeurig rekenwerk. En daar ging het ergens mis. Is een verhelderend diagram ditmaal wel toegestaan? De kok knikt van ja. De tijd tikt van nee. Morgen een diagram van Roland, beloofd.
Ik blijf haken aan het woord veelbelovend. De tijd dat we dat konden zijn ligt achter ons. We spelen hoogstens nog aardig. Is dat droevig? Het is maar een van de vele afvraag vragen die hier in onze conversaties opwellen. ‘Roland, is dat droevig?’ Hij hoort me niet, de afzuiger maakt te veel kabaal. Ook goed. Niet elke vraag behoeft een antwoord, hem stellen is al mooi. De hamburgers met maaltijdsalade smaken ons prima. Nog wel. Met recht zou ik ook kunnen zeggen: steeds beter. Het is maar hoe de pet staat.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Roland had voor de tweede keer op rij wit en kwam andermaal met een loper op h7. Het zag er optisch allemaal veelbelovend uit, maar het vereiste nauwkeurig rekenwerk. En daar ging het ergens mis. Is een verhelderend diagram ditmaal wel toegestaan? De kok knikt van ja. De tijd tikt van nee. Morgen een diagram van Roland, beloofd.
Ik blijf haken aan het woord veelbelovend. De tijd dat we dat konden zijn ligt achter ons. We spelen hoogstens nog aardig. Is dat droevig? Het is maar een van de vele afvraag vragen die hier in onze conversaties opwellen. ‘Roland, is dat droevig?’ Hij hoort me niet, de afzuiger maakt te veel kabaal. Ook goed. Niet elke vraag behoeft een antwoord, hem stellen is al mooi. De hamburgers met maaltijdsalade smaken ons prima. Nog wel. Met recht zou ik ook kunnen zeggen: steeds beter. Het is maar hoe de pet staat.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Boodschappen
Zaterdag stond geheel in het teken van boodschappen. Om te beginnen de grondstoffelijke.
De koelkast in het appartement moest gevuld worden. Bij de REWI sloegen we groots in. Zelf raak ik
ietwat gedesoriënteerd door het gemis aan vertrouwde producten. Gelukkig, daar zag ik
plakken Goudse kaas. ‘Beetje avontuurlijker mag wel Henk’ oordeelde Roland. Maar die
eigenschap reserveer ik uitsluitend voor de 64 velden.
Ook voor God was het boodschappendag. Hij stuurde twee aartsengelen op ons af, Michael Muller en Michael Fuchs. In het Pfarrerhaus waar wij spelen kijken ze niet op van een dergelijke interventie. De boodschap die Muller aan Henk te brengen had was duidelijk: een lesje in bescheidenheid. Zie bijgaande stelling:
Uit mijn ooghoeken zag ik naast mij dat Roland al snel voordeel had bereikt. Ik dacht hem te
overtroeven door hier Db5 te spelen. De witte Dame en loper liggen daarmee beiden onder
vuur. Maar na wits bijna a tempo gespeelde Db3, is mijn avontuur meteen voorbij.
Ook het bericht dat engel Fuchs te brengen had aan Roland was helder. Na de vele nullen op het Sciencepark was het tijd voor hemelse bemoediging. ‘Je kan het echt nog wel jongen’ was de boodschap die Fuchs -met zichtbare weerzin- overbracht. Deze aardsengel speelde precies de zetten waarop Roland hoopte, waarna hij in een variant van het London system genadeloos toesloeg met Lxh7+! Niet zelf bedacht dit Goddelijke offer, maar wel goed onthouden uit een boekje.
Het duurde nog bijna drie uur voordat Fuchs op de knieen ging, maar dat maakte het zoet van de overwinning alleen maar aangenamer. Een diagram om dit schoons te illustreren heb ik niet, Roland wil dit wapen ook thuis nog in kunnen zetten. Het lijkt mij goed als een engel ook aan dit gedrag eens een boodschap wijdt.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
Ook voor God was het boodschappendag. Hij stuurde twee aartsengelen op ons af, Michael Muller en Michael Fuchs. In het Pfarrerhaus waar wij spelen kijken ze niet op van een dergelijke interventie. De boodschap die Muller aan Henk te brengen had was duidelijk: een lesje in bescheidenheid. Zie bijgaande stelling:
Ook het bericht dat engel Fuchs te brengen had aan Roland was helder. Na de vele nullen op het Sciencepark was het tijd voor hemelse bemoediging. ‘Je kan het echt nog wel jongen’ was de boodschap die Fuchs -met zichtbare weerzin- overbracht. Deze aardsengel speelde precies de zetten waarop Roland hoopte, waarna hij in een variant van het London system genadeloos toesloeg met Lxh7+! Niet zelf bedacht dit Goddelijke offer, maar wel goed onthouden uit een boekje.
Het duurde nog bijna drie uur voordat Fuchs op de knieen ging, maar dat maakte het zoet van de overwinning alleen maar aangenamer. Een diagram om dit schoons te illustreren heb ik niet, Roland wil dit wapen ook thuis nog in kunnen zetten. Het lijkt mij goed als een engel ook aan dit gedrag eens een boodschap wijdt.
Henk Enserink
De avonturen van Henk en Roland in Bodenmais:
1. Het verschrikkelijke juichen van Alexandra Popp
2. Risicomijdend
3. Boodschappen
4. Veelbelovend
5. Meisjes met rode haren
6. Geen kant op
7. Giftig
8. Scènes uit een huwelijk
9. Schijterig
10. Hemd
11. Kunterbunter
